Werk zoeken lijkt steeds meer op hoe we on line daten. Een mooie profielfoto, een aansprekende tekst, netwerkgesprekken regelen met wildvreemden en je profileren als de ideale kandidaat. De werkzoekende moet goed in de spiegel kijken en zijn ziel en zaligheid binnenste buiten keren. Het Merk Ik ontwikkelen. Daarbij is hij heel erg met zichzelf bezig, en dat kan behoorlijk confronterend zijn.
Ben je aantrekkelijk voor die ander, de werkgever? Bijdetijds genoeg? Ben je goed in …. ? Pas je qua tijdsbesteding en achtergrond bij elkaar? Hoeveel tijd wil je in de relatie steken? Fulltime, parttime, vast of los? Ben je ruimdenkend? Mogen er meerdere werkpartners zijn? Misschien moet ik toch wat van mijn oude zekerheden en wensen overboord gooien? Zorgen dat ik fit ben?
Een beetje verlatingsangst, daar moet je anno 2017 als werknemer – en helemaal als ZZP’er – tegen kunnen.
Een ‘huwelijk voor het leven’ is net als op de relatiemarkt een zeldzaamheid geworden, ook al wordt er stevig getrouwd. Kun je leven met die onzekerheid? Een relatie waarin je je elk halfjaar of jaar weer moet bewijzen? Deal er maar mee, het is een feit. Zeker in de flex- oftewel de uitzendbranche, die je de Tinder van de arbeidsmarkt zou kunnen noemen. En heel succesvol.
Je bent vrij om te gaan en staan waar je wilt, je kunt steeds een leukere job of medewerker zoeken (en vinden), maar vraag niet om zekerheid. Klamp je niet aan die ander vast.
De economie draait weer als een tierelier. Aan de andere kant is het gevecht om goede werknemers losgebarsten. Werkgevers willen werknemers aan zich binden om bij te dragen aan het succes van het bedrijf/organisatie. Medewerkers tot medeMerkers maken. Dat ze op een bij jouw bedrijf passende manier uitstralen en uitzenden dat ze bij jou horen. Nu weer wat minder thuis werken, weer meer op de zaak. Misschien komen er weer wat meer vaste contracten, maar dat zijn toch de uitzonderingen, voor de moeilijk te vinden toppers. En wat is vast? Alles kan kapot, zei mijn buurvrouw altijd. Aan werkgeverskant regeert toch de bindingsangst. En dat is zeker voor het MKB heel goed te begrijpen.Nog jaren ‘alimentatie’ betalen is een schrikbeeld. Tijdelijk en flexibel zijn de veiligere uitgangspunten.
Een vaste relatie zit er dan niet in. Te eng. Te beperkend.
Het wachten is op de app Tinderen voor werk. Easy come, easy go.
Of misschien toch wat meer zekerheid, betrokkenheid en zorgzaamheid ontwikkelen? Van twee kanten? Zouden we daar gelukkiger van worden?